Na een tijd van onzekerheid kon Alazar eindelijk examen doen. Door corona was het moment maandenlang uitgesteld. Uiteindelijk haalde hij een score van 340/700. Hiermee zat hij in de middenmoot van de klas. Helaas was deze score net twintig punten te weinig om in aanmerking te komen voor een beurs waarmee hij aan de universiteit verder zou kunnen leren. Alazar was hierover erg teleurgesteld. Hij werd er depressief van en nam de telefoon niet meer op. Schaamde hij zich? Was zijn zelfvertrouwen even verdampt? Anne-Christie stuurde haar connecties erop af. Die moesten hem weer perspectief geven. Want in al die jaren op de Misgana Academy heeft Alazar niet alleen boekenkennis opgedaan. Hij heeft ook veel geleerd over zichzelf. Hij heeft achterstand door ziekte overwonnen en zich gehandhaafd in een competitieve omgeving. Bovendien heeft hij onderwijs in de kerk gehad. Al deze lessen mag hij nu niet zomaar loslaten. Hij kan niet onmiddelijk zijn droom verwezenlijken, maar hij kan wel veel. Laat hem maar eens kijken hoe hij zich op dit moment kan inzetten. Niet in een baan voor zijn hele leven of met een glimmende beurs voor vier jaar universiteit, maar gewoon nu, voor de komende maanden. Inmiddels gaat het weer beter met Alazar. En zijn familie gaat kijken welke mogelijkheden zij hebben om hem volgend jaar verder te laten leren op het gebied van geneeskunde. Zo gaat stichting SIIS afscheid nemen van de tweede leerling die de eindstreep heeft gehaald. Wij zijn dankbaar voor wat we met uw hulp in zijn leven hebben kunnen betekenen. Alazar zwaait af met grade 12 op zak. Hij heeft onder zijn verlegen uiterlijk een enorm doorzettingsvermogen. Te zijner tijd hopen we u te laten weten hoe het hem in de komende jaren zal vergaan. Voor nu: grote dank, ook namens de familie van Alazar.